top of page
UitAgenda-Portret-Gurkan-Kucuksenturk.pn

Portret

Uitagenda juli/augustus 2017

Anne Jellema (37), online strateeg.

'Gürkan in een musical? Ik kon het me niet voorstellen. Ik hou ook helerhaal niet van musicals. Nu staat hij zowat elke avond in een theater te zingen en te dansen. Hij vertelde me dat De Marathon wel 'zou meevallen', omdat het niet zo'n klassieke musical is. Maar dat is niet zo, hoor (lacht). Of hij het goed doet? Ik vind het moeilijk oordelen. lk klink al snel als een moeder die lovend praat over de tekeningen van haar kinderen, als ik dat over mijn eigen vriend zeg. Je kunt niet over iemand oordelen die zo dichtbij je staat. Het zou zomaar kunnen dat hij heel goed is. Toeval wil dat ik tijdens zijn repetities van Marathon (Gürkan speelde vorig jaar in een andere theaterproductie met dezelfde naam), zelf de marathon van New York liep. In de aanloop daarnaartoe en tijdens de trainingen kom je jezelf enorm tegen. Je bent urenlang alleen met jezelf, met je gedachten. Gürkan kreeg van mij mee wat zo'n uitputtingsslag behelst. De stress die erbij komt kijken, de discipline die je moet opbrengen, de verslaving. We waren op dat moment allebei fysiek en mentaal op onderzoek uit. Voor een ander doel, voor hetzelfde onderwerp. Dat kwam allemaal samen toen ik de musical voor het eerst zag. Het raakte me.'

Gürkan Küçüksentürk (37), acteur.

'Nu ik zo'n vijf, zes avonden in de week De Marathon speel, zien Anne en ik elkaar veel minder.' Ik begin om drie uur 's middags en keer na middernacht euforisch huiswaarts. Voor een publiek spelen geeft me veel energie. Dat gezegd hebbende, De Marathon is meer dan alleen een hilarisch volksverhaal, we hebben als cast ook behoorlijk wat afgejankt. Anne houdt me met beide benen op de grond en bemoeit zich niet met het emotionele proces waar ik als acteur soms doorheen moet gaan. In het maakproces moet je bepaalde emoties opzoeken, wil je het overtuigend willen spelen. In het verhaal krijgt het personage Gerard kanker, een onderwerp dat veel mensen raakt. Direct, of indirect heeft iedereen er ooit weleens mee te maken. Zo heb ik heb mijn vader verloren aan kanker. Die emoties kan ik daarom, cru gezegd, makkelijk oproepen. Maar mijn emotionele breekpunt is vooral op het moment als ik 'Mijn Huis' zing. Het gaat over dat Nederland ook mijn huis is. In de reprise bezing ik hoe je onvoorwaardelijke acceptatie nodig hebt als mens, ongeacht waar je vandaan komt. Ook al scheld je elkaar uit ('kolerelijer!'), of neem je elkaar op de hak: je hebt elkaar nodig. Dat grijpt me aan. Omdat het iets is dat mijn hele leven lang al speelt.' 

bottom of page